ارائه چارچوب روش شناسی برای آمایش سرزمین و ساماندهی ورودی های شهری

تا کنون روش هاي کليت نگر آمايشي، معمولا در مقياس کلان و با استفاده از رويکرد ويژه پهنه ها و نقشه هاي عامل، مورد استفاده قرار گرفته اند. پژوهش حاضر تلاش کرده تا از روش های آمايش سرزمين براي ساماندهي شهري و سنجش ميزان مطلوبيت ورودي های استفاده کند. و در این راستا با ارائه یک چارچوب نظری در قالب شش لايه اطلاعاتي عملکردي، ترافيکي، توپوگرافي، شيب، پوشش گياهي و زيست محيطي استفاده کند. اين لايه ها پس از تبدیل به نقشه هاي عامل، با امکان هم پوشاني در GIS و بر مبنای یک مدل اکولوژیکی نقشه مطلوبيت فضايي را توليد می کنند که بر مبنای آن رويکرد های مقتضي  ارائه راهبردها و راهکارها تعریف می شود که می تواند برای ورودی های شهر مشهد و سایر شهرهای ایران استفاده گردد. بر اساس کارهای انجام شده مشخص شده است که ورودي های شهری مشهد تنها از 35 درصد پتانسيل هاي محیطی استفاده می کنند و 65 درصد مطلوبيت فضايي براي يک ساختار ورودي شهري را ندارند.  به نظر مي رسد نتيجه ارائه اين روش در مقياس شهري به ما براي اتخاذ رويکردهاي مناسب در ساماندهي هاي شهري با در نظر گرفتن چارچوب های آمایش سرزمین کمک کند. براي دريافت متن كامل اين گزارش علمي به سايت انجمن آمايش سرزمين ايران به لينك زير مراجعه كنيد:

http://www.amayeshiran.com